یه درد دلی دارم باهاتون چون نمی دونم به کی و به کجا باید بگم اینجا می نویسم تا اگه یه روزی یکی به اینجا سر زد یه نگاهی بهش بندازه .

چشم ... سعی می کنم هم مختصر بنویسم هم مفید .

من بچه شهرستانی هستم . البته به خاطر شرایط شغلی پدر سالهاست که از خانواده دورم و به همراه همسرم زندگی می کنم .

از تهران هم اصلاً خوشم نمیاد البته به تهرانی های عزیز جسارت نشه هاااا . شهرتون خراب شده دیگه یه واقعیتیه ...

آب و هوای کثیف ، خیلی از آدمهای دو رو  و دو رنگ و دزد و ... آدمهای فاسد ، عدم امنیت و ...

البته آدمهای خوب و مذهبیش هم درجه یک هستند ... مثل خیلی از دوستانی که خودم دارم .

با اینکهسالهای زیادی از  عمرم رو در این استان و اون استان بودیم ولی همیشه دوست داشتم تو شهر خودم ساری زندگی کنم و برای این اومدم ساری که باتلاش خودم و دور و بریام شهر خودمون رو بسازیم .

اما از یه چیزی همیشه زجر می کشیدم .

شهرمون محور نداره . می دونین یعنی چی ؟ یعنی هر کسی که می خواد قله های پیشرفت رو طی کنه یا بلند می شه می ره قم یا می ره تهران . یعنی یا می ره یا میبرنش . اکثر اونهایی که به درد می خورن می رن و اکثراونهایی که به درد نمی خورن می مونن .

نمی گم همه . مگر اینکه استثنایی پیش بیاد کسی بره آدم پُری بشه و برگرده . برای همین ما باید در به در بگردیم دنبال یه آدمی که خوش فکر باشه ، دغدغه داشته باشه ، انرژی داشته باشه . نیست آقا نیست .

البته ما بیکار نمی شینیم . هر کاری هم از دستمون بر بیاد انجام می دیم . اما یه شهر اگه محوریت داشته باشه یه چیز دیگست .

ببینید این یه سوال بزرگ تو ذهن منه ...

چرا کسانی که از شهرستان ها می روند و جزء بزرگان می شوند دیگر به شهرشان بر نمی گردند ؟

بشمارید آقا بشمارید

در قم بشمارید ، در تهران بشمارید

اگر یک نفر یا دونفر از این بزرگان در شهرستانشان برگردند به تهران یا قم آسیبی نمی رسه اما اگه در شهرستان، محوری وجود نداشته باشه جز آسیب چیز دیگه ای نیست که به ما برسه .

راستی شهرستانی شدن ما چه تاوانی باید داشته باشه ؟

البته این رو یادم نمی ره ...

تو شهر ما می شه راحت نفس کشید، می شه احساس امنیت کرد، می شه به همدیگه اعتماد کرد، می شه در خونه رو باز گذاشت و بیرون رفت

اما ما نسل سومی انقلابی هستیم ... دغدغه ما یه چیز دیگست