سلام.
من فکر مي کنم اين حرف به دهانم خيلي بزرگ است بگويم رضاي خداوند مد نظرم است!
چون خيلي از علماي ديني و عارفان و سالکان هم به اين مرحله شايد نرسند.خب سخت است!
اما سختي اش اين نيست که نشود در بعضي کارها اين مورد را حداقل شعار قرار بدهيم .اميد داشته باشيم براي رضاي خداست.
يعد اينکه مقبوليت اجتماعي نياز همه ي ما آدمهاست.
يعني قطعا اگر ببينيم جامعه از کارهاي ما خوشش نمي آيد ، عکس العملي نشان مي دهيم.
همه ي ما انسانها دوست داريم تاييد بشويم.
اما چه خوب که در خصال انساني ، از ما تعريف کنند.آدم مهرباني بود، آدم خونگرمي و افتاده حالي بود، خسيس نبود ، عزت نفس داشت، اهل فکر بود، وقتش را تلف نمي کرد، خيلي اهل مد و ظاهر نبود اما بد هم نمي گشت و...
به نظرم خدا هم انساني را که زيانش به کسي نمي رسد را هم دوست دارد. البته بعضي وقتها بايد خلاف جهت آب رفت و طغيان کرد.
اما وقتي حقانيت کار و روحيه و فکر معلوم شود قطعا جامعه هم آرام آرام با آن همراه خواهند شد.
خدا کند محبوبيت ما بين مردم براي چيزهاي ظاهري نباشد.
و نکته طلايي:
خدا کند محبوبيت ما براي امور بزرگ باشد، براي داشتن ستاره هاي طلايي دلمان، حتي اگر مردم آن را نبينند و آفرين نگويند!
آنوقت مي شود لبخند خدا را ديد.